کتاب آخرین ماه گمشده اثر گریسی کیم نشر ایرمان

هتی چشمانش را پاک می‌کند و با حالتی بامزه به من نگاه می‌کند. به نظر با دقت به گونه‌هتیم خیره شده است، انگار دنبال چیزی می‌گردد. به آرامی می‌پرسد: «حالت خوبه؟» متوجه شدم که دنبال اشک‌هایم می‌گردد. گذشته از اینها من به آبغوره گرفتن‌ معروفم. باید برای هتی ناراحت کننده باشد که چشمانم را در چنین موقعیتی خشک می‌بیند. او کتاب را به من می‌دهد. دوباره می‌پرسد: «مشکلی هست؟» به آن طرف نگاه می‌کنم. نمی‌توانم بگویم از زمانی که او مرده شکسته شده‌ام. نمی‌توانم بگویم که هرگز خودم را نبخشیده‌ام. من نمی‌توانم به او بگویم که از آن روز تا به حال نتوانسته‌ام گریه کنمیا به خودم اجازه بدهم احساس خوبی داشته باشم. پس، در عوض با تردید کتاب را می‌گیرم و با ترس آن را لمس می‌کنم، طوری که انگار ممکن اس مرا گاز بگیرد. انگشتم را از جلد کتاب پایین می‌کشم و این باعث می‌شود موهای پشتم سیخ شود. احساس عجیبی می‌دهد، گویی جلد کتاب زنده است.